Od Eve - CD historii Nero

- Ale ja nigdy nie opiekowałem się małymi szczeniakami.

-Dasz radę.

-Ale One są głodne, a Wiera przecież śpi.

- Hmm… - zamyśliłam się – W takim razie poczekaj tu na mnie chwilkę dobrze? – poprosiłam – Ja zabiorę szczeniaki do jaskini i zaraz wrócę

- W porządku – zgodził się Nero

Zaprowadziłam szczeniaki do jaskini. W srodku musiałam na moment obudzić Wierę żeby nakarmiła maluchy, ale już po kilku minutach było po wszystkim i wilczyca dalej mogła odpoczywać.

Wyprowadziłam pojedzone już szczeniaki na zewnątrz gdzie czekał na nie lekko zdenerwowany tata.

- No to teraz oddaję maluchy w twoje ręce – powiedziałam do wilk z przyjaznym uśmiechem

- Ale…- Nero wciąż nie był przekonany – Ja nie dam rady sam się nimi zająć

- Oj, jasne, że dasz radę – zapewniłam go

- A mogłabyś mi pomóc…?  - zapytał niepewnie

- Eh…ja muszę zostać z Wierą – powiedziałam, a wilk posmutniał – Ale znam kogoś kto z przyjemnością ci pomoże – zawołałam, chcąc dodać wilkowi otuchy

- To znaczy kogo? – zapytał podejrzliwie Nero

- Moją córkę – wyjaśniłam po czym krzyknęłam – Claire!

Młoda wilczyca zmaterializowała się obok nas w mgnieniu oka.

- Cos się stało mamo? – zapytała

- Nie kochanie, ale potrzebuje twojej pomocy

- W czym?

- W pilnowaniu szczeniaków – uśmiechnęłam się

- Jeśli oczywiście nie jesteś zajęta – wtrącił się Nero

- Nie, nie jestem i chętnie pomogę – powiedziała, a potem zwróciła się do szczeniaków – Maluchy chcecie zobaczyć mały wodospad? – zapytała

- Tak! – padła zgodna odpowiedź

- No to chodźcie! – zawołała Claire

Ruszyła w kierunku wodospadu, a szczeniaki truchtały wokół niej, śmiejąc się i trajkocząc nieustannie.

Nero stał przez chwilę i patrzył się na tę scenę jak urzeczony.

- Ma podejście do szczeniaków – mruknął

- Tak, ale maluchy chcą też spędzić czas z tata więc może lepiej idź z nimi – poradziłam ze śmiechem

(Nero?)